مردم قصور مرا در المپیک ببخشند، فقط محبت‌های مردم را جبران کردم، شرمنده مردم شدم؛ اینها و ده‌ها جمله دیگر از این دست را قهرمانان کشتی آزاد و فرنگی ایران به زبان می‌آورند، آن‌هم درست بعد از ایستادن روی سکوی قهرمانی جهان و دبل تاریخی در زاگرب کرواسی.
راستی فکر کرده‌اید چگونه می‌شود مدال نقره قهرمانی جهان را بر سینه داشته باشی، اما اشک بریزی و در نهایت هم از مردم عذرخواهی کنی که نتوانستی طلایی شویی. تصویر اشک‌های پیام احمدی روی سکوی قهرمانی جهان از آن دست تصاویری است که باید به خیلی از کسانی که در این ورزش پول مفت می‌گیرند و می‌بازند، نشان داد. حرف‌های امیر میرزازاده، فرخی، زارع، ساروی، قاسمپور و دیگر قهرمانان کشتی را باید نوشت و قاب کرد و برد زد سردر فدراسیون‌هایی که فقط یاد گرفته‌اند پول خرج کنندو به هیچ جا هم نرسند.
اصلاً چرا راه دور برویم و تعارف کنیم، همزمان با افتخارآفرینی کشتی، فوتبال مشغول گند زدن بود، به طوری که آبرویمان را برد، ولی شما عذرخواهی دیدید یا شنیدید. ما اینقدر سرگرم پیروزی‌های کشتی بودیم که متوجه نشدیم، ولی اگر شما عذرخواهی یا طلب بخششی از قماش فوتبال دیدید به ما هم اطلاع دهید. آقایان پرمدعا رفتند کیسه گل شدند و وقیحانه جواب عالم و آدم را دادند و دریغ از یک عذرخواهی ساده، حتی از هواداران خودشان. تازه افتاده‌اند به جان هم که چرا به فلان بازیکن اینقدر میلیون دلار داده‌اید، به من کمتر!
قصه، قصه تفاوت‌هاست، تفاوت‌هایی که سال‌هاست به عنوان رسانه آن را فریاد می‌زنیم، ولی امروز دیگر به صورت واضح و روشن جلوی چشم مردم قرار دارد. ورزش ایران قهرمان‌های شرافتمندی دارد که با وجود افتخارآفرینی و با وجود بالا بردن پرچم کشورشان، شرمنده مردم هستند و تلاش امروزشان را می‌گذارند جای برخی شکست‌هایی که قبلاً خورده‌اند و همزمان ورزش ایران بیت‌المال‌خور‌هایی هم دارد که جیب‌شان و شکم‌شان هیچ‌گاه از بالا کشیدن و خوردن پول مردم سیر نمی‌شود. همان‌هایی که جز شکست چیزی عایدمان نمی‌کنند و آبریمان را می‌برند و هر روز هم وقیح‌تر می‌شوند.
این روز‌ها که این تفاوت‌ها بیشتر از هر زمان دیگری جلوی چشم است، کاش مسئولان ورزش کاری کنند؛ کاری کنند که یک‌بار برای همیشه بساط بیت‌المال‌خوری فوتبال جمع شود. این خواسته امروز تمام علاقه‌مندان به ورزش و مردمی است که ورزش را با شور و علاقه خاص دنبال می‌کنند. این خواسته مردمی است که از باخت فوتبال می‌رنجند، اما از نوع برخورد فوتبالی‌ها، از طلبکاریشان و از وقاحت برخی از آنها دل‌شکسته می‌شوند. مردمی که در وانفسای اقتصادی این سال‌ها به سختی روزگار می‌گذرانند و می‌بینند پول‌شان چگونه خرج فوتبال، دلال‌ها و مدیران بی‌کفایت آن می‌شود. مردم این روز‌ها خیلی راحت متوجه این تفاوت‌ها می‌شوند. کاش کسی از مسئولان ورزش هم پیدا شود و این تفاوت‌ها را ببیند. کسی پیدا شود و توازن درست را در ورزش ایران برقرار کند. این روز‌ها را فراموش نکنید، روز‌هایی که حالمان با کشتی و والیبال خوب بود، ولی فوتبال خرابش کرد. این روز‌ها را فراموش نکنید، چون قرار است باز هم فوتبال همیشه بازنده جلوی چشمانمان باشد. کاش یکی پیدا می‌شد و جلوی این کابوس را می‌گرفت.
